Müslümanlarla Ehl-i Kitap İttifak Edebilir mi?

Evvela: Şunu belirtelim ki; “ittifak” demek, dince imanca ve akidece bir ittifak anlaşılmamalıdır. Hem ittifak, ittihad de-mek de değildir. İttifak, işbirliği, çalışma ve ticaret ortaklığı gibi manalarda olduğu halde; ittihad ise, tamamen içli dışlı ol-mak ve kaynaşmaktır. Öyle ise ancak ittihad müslümanın müs-lümanla yapacağı bir ameliye, bir imtizaç keyfiyetidir.

Buna göre; ferden olsun, cemaat ve devlet olarak olsun, Müslümanların ehl-i kitapla ittifak edebilmeleri dince caizdir. Uluslararası ilişkilerde, ticaret, sanat ve harp gibi meselelerde taraflar dinî anane ve adetlerini muhafaza içinde ittifak edebi-lirler. Tarihte İslam aleminde bu gibi ittifaklar olmuş ve ola­gelmiş ve bir beis de görülmemiştir. Hatta Peygamberimiz(asm) bu ittifakı ve muahedeyi bazı müşrik kabilelerle de yapmış ol­duğuna sağlam rivayetler vardır. Yahudilerle yapmış olduğu muahede ise meşhurdur. Osmanlı devletinin, Birinci Cihan Harbinde Almanlarla yapmış olduğu savaş ittifakı, bunun bir örneğidir.

Saniyen: Hıristiyan denince, ilk nazarda Avrupa devletleri (Frengistan) ve Amerika hatıra gelir. Ve bu devletleri idare eden baştaki idareci kadronun siyasileri zihne gelir. Ama haki­kat canibinden dikkatlice bakılırsa, Hıristiyanlık alemi olan Frengistan’ın iki şıkka ayrıldığı görülecektir.

Birinci Şıkkı: İsmi Hıristiyan ve o kılıkta görülen zalim ve gaddar ve aslında hiçbir din ve mukaddesat tanımayan ve heves ve ihtirasları yolunda insanlık alemini ateşe verebilen ve akide ve anlayışlarında tamamen tabiatçı felsefenin tesiri al­tında hareket eden Avrupa’nın bir kısım siyasileridir ki, gaddar ve vahşi güruhtur.

İkinci Şıkkı: Hıristiyanların dindarları olan ruhaniler teş­kil ederler. (Hıristiyan dinine mensup dindarların selim veya sakim, hatalı veya hatasız olayı mevzumuza dahil değil.) Sa­mimi olanları ve Hz. İsa’ya –kendilerine göre– ciddi bağlı kimseleri mutlaka vardır ki, bunlara ‘Ruhani’ denilir. İşte bunlarla yapılacak bir ittifak ve işbirliği ise, elbette öncelikli olarak caiz ve geçerli olacaktır.

Bu meseledeki gerçeği kavramakta zorlanan hüsn-ü niyetli bazı din alimlerimiz de var. Misal için, 18 Mart 2006 Cumar­tesi sabahı TV 5 kanalında konuşan değerli bir hocamız de­mişler ki: “Böyle bir şey olamaz, Hıristiyan ruhanileri ile Müslümanların ittifakları mümkün değildir?..”

Bu muhterem hocamıza cevap vermek değil, bir hakikatı hatırlatmak istiyorum şöyle ki: Nisa Suresi 159. ayeti, “Bütün ehl-i kitap, ölümünden önce ona (Hz. İsa) muhakkak iman edecekler-dir.” der. Bu ayet-i kerime acaba neyi kasdediyor? Hz. İsa’nın nesine iman edecekler? Hz. İsa şu anda hayatta olup göklerde yaşamakta olduğuna göre, “Onun vefatından önce ona iman edecekler” kat’î hükmüyle; kendisinin yeryü­züne inip burada vefat edeceğine ve pek çok sahih hadis-i şe­riflerle, onun ahirzamanda yeryüzüne inip, şeriat-ı Ahmediye(asm) ile amel edip, ehl-i kitabı Kur’an’a ve İslama davet edip imana getireceğine göre; bu Deccal’a karşı bir itti­fak, birleşme değil midir? Başka bir te’vili, ma-nası var mıdır?

Yoksa, Hz. İsa Aleyhisselamın –hadislerin kat’î haberleri ile bildirilen– yeryüzüne gelişinin sebebi nedir? Müslümanlar, zaten müslümandır, ellerinde Kur’an ve sünnet bulunmaktadır. Eğer Hz. İsa’nın inişi ehl-i kitapla alakalı değilse, onları Kur’ana da-vet etmeyecekse, neden dünyaya dönüp gelsin?

Şimdi, Nur risalelerinde yazılı ve bu mezkûr manayı dile getiren parçalardan bir iki numune verelim. Önce birinci şık­taki manayı ifade eden numunelerinden:

Birinci Numune: Arabî Mesnevî-i Nuriye’nin “Zehre” ri­salesinde yazılıp, sonra Nurun ilk kapısı kitabında genişce ter­cümesi yapılarak kaydedilen şu tasnifdir:

“Yanlış anlaşılmasın, Avrupa ikidir. Birisi, İsevîlik din-i hakikîsinden aldığı feyizle hayat-ı içtimaiye-i beşeriyeye nâfi san’atları ve adalet ve hakkaniyete hizmet eden fünunları takip eden bu birinci Avrupa’ya hitap etmiyorum. Belki, felsefe-i tabiiyenin zulmetiyle, medeni-yetin seyyiâtını mehâsin zanne­derek beşeri sefâhete ve dalâlete sevk eden bozulmuş ikinci Avrupa’ya hitap ediyorum.” dedikten ve Avrupa’yı iki sınıfa ayırdıktan sonra, Hazret-i Üstad, şu bozuk ikinci Avrupa’nın hayat felsefesi ve ve düsturlarını tek tek temelden ele alarak hakikat meydanında zir u zeber edip çürütmektedir.

İşte Onyedinci Lem’a’nın bir parçası olan şu Nota’nın son kısmını şöyle bağlamaktadır: “Ecnebîlerin tâğutlarıyla ve fünun-u tabiiyeleriyle dalâlete gidenlere ve onları körü körüne taklit edip ittibâ edenlere binler nefrîn ve teessüfler!

“Ey bu vatan gençleri! Frenkleri taklide çalışmayınız. Âyâ, Avrupa’nın size ettikleri hadsiz zulüm ve adâvetten sonra, hangi akılla onların sefahet ve bâtıl efkârlarına ittibâ edip emniyet ediyorsunuz? Yok, yok! Sefihâne taklit edenler, ittibâ değil, belki şuursuz olarak onların safına iltihak edip kendi kendinizi ve kardeşlerinizi idam ediyorsunuz. Âgâh olu­nuz ki, siz ahlâksızcasına ittibâ ettikçe, hamiyet dâvâsında ya­lancılık ediyorsunuz. Çünkü şu surette ittibâınız, milliyetinize karşı bir istihfaftır ve millete bir istihzâdır.”[7]

Ve ayrıca, Sünûhat risalesinin “Rüyada Bir Hitabe” bölü­münde ve Lemaat risalesinde; şu “İkinci bozuk Avrupa” diye nitelendirdiği sefih medeniyet merkezi olan Avrupa’nın beş ana umdeli hayat düsturlarını akıl, ilim ve hakikat meydanında tarumar edip çürüttüğünü görmekteyiz.[8]

Ve bu mana çerçevesinde Arapça telif edilen Habab risa­lesinin bir bölümünde Müslümanları şu şekilde ikaz eder: “İ’lem, ey kardeş bilki! Kafirler, hususan Avrupalılar ve bil­hassa İngiltere’deki şeytanlar ve firenk iblisleri; Müslümanlara ve ehl-i Kur’an’a ebedi can düşmanı ve daimi muânid hasım­lardır...

“İşte ey ehl-i Kur’an! Size ebedi düşman olan ve hiçbir su­rette size muhabbet ve meyletmelerine imkanı olamayan kim­selere nasıl meyl ve muhabbet ediyorsunuz! Madem öyledir, Hasbunallahü ve nimel vekil, fenimel-mevla ve nimen-nasir deyiniz.”[9]

İşte Risale-i Nurlarda bu manada benzer ifade ve hitaplar daha pek çoktur. Ve bu hitapların muhatabı ise, yukarıda yazılı ikinci şık Avrupa’nın şeytan siyasileridir.